– Rozdział 8 –

od autorki: przypominam, że to jest ff i nic nie musi zgadzać się z rzeczywistością, jeżeli chodzi np. o życie chłopaków :) miłego czytania!

- MUZYKA -

Reszta dnia mija spokojnie, bardzo szybko i nim spostrzegam stoję przed budynkiem wraz z Ronnie, która czeka na Luke'a.

- Ten chłopak mnie kiedyś zabije, dosłownie. - wzdycha dramatycznie, na co wybucham śmiechem. Unosi brwi, przyglądając mi się z niezrozumieniem.

- Och, daj spokój! Przecież miał ostatnie zajęcia fizyczne. Nie umrzesz, jeżeli poczekasz pięć minut dłużej, szczególnie, kiedy to ja dotrzymuję Ci towarzystwa. - mówię z uśmiechem, który dziewczyna odwzajemnia.

- Cieszę się, że tu jesteś Ana. - słysząc jej słowa, czuję przyjemne ciepło na sercu. Jestem komuś potrzebna i to sprawia, iż czuję się wspaniale.

Chcę coś dodać, jednak w tym samym momencie zostaję pociągnięta za ramię. Sugerując się wyrazem twarzy Ronnie już wiem, kto jest sprawcą.

- Nie zdradziłaś mi swojego imienia. - rzuca niedbale, spoglądając na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- I nie mam zamiaru tego zmieniać. - odpyskuję, zaskakując tym nawet siebie. Dowiedziałam się kilku rzeczy na temat tego chłopaka, przez co naprawdę nie mam ochoty wdawać się z nim w cokolwiek.

- Ty chyba jeszcze czegoś nie rozumiesz, kochanie. - warczy, a jego oczy stają się ciemniejsze. Przeraża mnie. - To ja tu rządzę. Kiedy o coś ładnie proszę, wykonujesz to bez zbędnego gadania, dziękując mi za bycie miłym. Uwierz, nie chcesz poznać mojej gorszej strony. - dodaje, szarpiąc moim ramieniem, które bardzo piecze pod jego dotykiem.

- Zostaw ją. - słyszę inny głos, bardzo znajomy.

Odwracamy głowy w tym samym momencie, napotykając rozdrażnione spojrzenie... Harry'ego. Co on tu robi? - zastanawiam się, ale zauważam obok niego jakąś dziewczynę, jest młodsza ode mnie, dlatego uznaję, że musi być jego kuzynką lub, któregoś z chłopców z zespołu.

- Znowu? - mruczy pod nosem Jason, a ja unoszę brew. - Odwal się, stary. Rozmawiam z koleżanką. - otwieram szeroko oczy, kładąc dłonie na biodrach. To naprawdę robi się komiczne.

- Nie sądzę, aby ona miała na to ochotę. Zjeżdżaj Carter. - skąd on go zna? Zresztą nieważne, cieszę się, że Harry reaguje, choć wcale nie musi.

- Dziękuję. - mówię do loczka, wpatrując się w jego zielone oczy, które także utkwione są na mnie.

- Nie masz za co. On tak szybko nie odpuści. - odpowiada wzruszając ramionami, jednak wciąż utrzymuje ze mną kontakt wzrokowy.

- O Boże! To było szalone! - wyrzuca z siebie Ronnie, a ja przypominam sobie o jej obecności tutaj.

- Taa... - mruczę pod nosem, spuszczając głowę. - Więc, będę szła. - dodaję, zagryzając wargę.

- Szkoda, że nie mieszkamy blisko siebie. Niestety, też muszę już iść. Do zobaczenia jutro, Ana! - dziewczyna przytula mnie na pożegnanie i biegnie w stronę Luke'a, który macha mi z uśmiechem na twarzy, co odwzajemniam.

Odwracam głowę, napotykając dziwne spojrzenie Styles'a.

- Coś nie tak? - pytam niepewnie.

- Odwieźć Cię? - nienawidzę ignorowania, ale w tej sytuacji postanawiam to przemilczeć i przytakuję na jego propozycję.

- Chodź. Lottie, zadzwoń do Lou, że będziemy trochę później. Nie chcę żeby się stresował, wiesz, że wpada w panikę, jak się nie odzywamy. - mówi do dziewczyny, obejmując ją ramieniem. Obydwoje wybuchają śmiechem, a ja w tym momencie czuję się, jak intruz. Wkładam dłonie do kieszeni bluzy, idę za nimi wpatrując się w czubki moich butów.

- A Ty, kim jesteś? - spoglądam przed siebie, podskakując lekko, kiedy zauważam, że stoi tuż obok mnie.

- Ana.

- Anastazja. - poprawia mnie Harry, na co wywracam oczami.

- Dlaczego nie chcesz żeby mówić do Ciebie po imieniu? - pyta Lottie, rzucając mi ciekawskie spojrzenie.

- Uh, nie przepadam za nim. Jest takie długie. - wzruszam ramionami, a dziewczyna mi przytakuje.

- Też nie lubię mojego. Charlotte. Ugh. O wiele bardziej lubię Lottie, wiesz? - mówi z uśmiechem, który chętnie odwzajemniam.

- Wsiadajcie. - instruuje chłopak, gdy otwiera samochód, a my jesteśmy zajęte rozmową.

Kiedy odjeżdżamy z parkingu, opieram czoło o szybę, zauważając wzrok Harry'ego skupiony na mnie w bocznym lusterku.

Staram się go zignorować, choć przychodzi mi to z wielkim trudem. Wciąż zastanawiają mnie jego intencje wobec mojej osoby, ale nie chcę go zwodzić i wchodzić w coś, co najprawdopodobniej nie ma żadnej przyszłości. Śmieszne, jeszcze kilka dni temu byłam gotowa sprzeciwić się matce, żeby się z nim umówić, a teraz... Tak, chciałabym go poznać, ale wiem, że nie mogę. Koniec tematu. Boziu, zaczynam mówić sama ze sobą, to straszne!

Przestań! Teraz!

- Jesteśmy. - świetne wyczucie czasu.

- Um, dziękuję. Cześć. - rzucam niepewnie, a Lottie posyła mi uśmiech.

- Jeśli chcesz, to jutro też możesz z nami jechać. Harry na pewno nie ma nic przeciwko. - mówi dziewczyna, a ja czuję się niekomfortowo, gdy widzę, jak chłopak mierzy ją piorunującym spojrzeniem.

Wychodzę z samochodu, machając im jeszcze lekko, kiedy na podjeździe pojawia się znajome auto, z którego wysiada mój brat wraz z tatą.

- Hej Wam. - mówię, przytulając się do ojca, natomiast z Danielem przybijam piątkę. Odpowiadają uśmiechnięci, po czym wchodzimy do domu. Oglądam się za siebie, zdziwiona, kiedy zdaję sobie sprawę, że czarny Range Rover dopiero odjeżdża.

- Idziesz? - z zamyślenia wyrywa mnie głos chłopca, na co szybko kiwam głową i zatrzaskuję za sobą drzwi.

- * -

Siedzę na balkonie z kubkiem gorącego kakao w dłoniach i przyglądam się ciemnemu niebu, które oświetla blask gwiazd.

Rozmyślam o wszystkim, co się dzieje, analizuję wszystko bardzo dokładnie, tak jak mam to w swoim zwyczaju. 

Kilkukrotnie słyszę głos mamy, wołający mnie do siebie, wywracam oczami, gdy wpada do mojego pokoju wykrzykują, że jeżeli jest tu jakiś chłopak w tej chwili ma wyjść. Zabawne, bo oprócz mnie, nie ma tu nikogo, a ona przytakuje dopiero po ponad dziesięciu minutach tłumaczeń.

- Ubieraj się, wychodzimy. - mówi wreszcie, popychając mnie w stronę szafy. Rzucam jej zdziwione spojrzenie, które postanawia zignorować. Kolejny raz dzisiejszego dnia.

- Sukienka, eleganckie buty. Jasne? - rzuca, po czym nie czekając na odpowiedź znika za drzwiami. Odwracam się w stronę półek, skanując wszystkie wzrokiem, aż wreszcie wyciągam beżową, z cienkim, czarnym paskiem w talii. Sięgam jeszcze po czarne obcasy i kopertówkę.

Nie mam pojęcia, co to za okazja, dlatego wolę dmuchać na zimne. Kieruję się do łazienki, biorę szybki prysznic, stylizuję włosy, a następnie ubieram na siebie uprzednio wybrane rzeczy.

- Gotowa? - akurat wtedy, gdy przeglądam się w lustrze do pokoju wchodzi mama, odstawiona jeszcze bardziej niż ja. Czyli idziemy na jakiś bankiet. Tak przypuszczam.

- Tak. - odpowiadam, biorę do ręki torebkę i wychodzimy.

Na dole czekaj już mój brat z tatą. Obydwoje mają na sobie garnitury. Uśmiecham się pod nosem, widząc, jak siłują się ze swoimi krawatami. 

- Możemy wychodzić. - mówi kobieta, od razu pomagając każdemu. w takich sytuacjach jest niezawodna. Naprawdę.

Opuszczamy dom chwilę później. Zajmuję miejsce w samochodzie za mamą, a kiedy ruszamy opieram czoło o zimną szybę. Spoglądam na ulice Londynu, który właśnie budzi się do życia na nowo. 

Podnoszę głowę, widząc, jak otaczające nas budynki zmieniają się na o wiele bardziej ekskluzywne. Nigdy nie pytam ojca w jakiej branży tu pracuje, ale nie przypuszczam, że może to mieć powiązanie z takim miejscem.

- Jesteśmy. Uważajcie na fotoreporterów. - poucza mężczyzna, kiedy podjeżdżamy pod jedną z willi i oddaje klucz do samochodu jednemu z młodych chłopaków.

Muszę się bardzo pilnować, aby pamiętać o otaczających nas ludziach, nie chcę stać tutaj z  szeroko otwartą buzią. Nie jestem przyzwyczajona do takich widoków.

Idę za rodzicami, wolę spuścić głowę. Naprawdę nie mam ochoty ośmieszyć się, nie chcę psuć ojcu opinii. 

- My idziemy się przywitać, a wy możecie robić co chcecie, tylko z głową! - mama posyła nam uśmiech i znikają za jednym z kontuarów.

Odwracam się do tyłu licząc, że właśnie tam będzie mój brat, ale zamiast tego napotykam dobrze znajome zielone spojrzenie.

- Co Ty tu robisz? - mówimy równocześnie, a ja nie potrafię powstrzymać chichotu. Harry także łagodnieje, na jego dźwięk. Daje mi do zrozumienia, abym zaczęła pierwsza.

- Mój tata chyba jest tu kimś... Och, nie wiem, po prostu kazali mi się ubrać. - poddaję się, dając opaść ramionom na znak bezsilności. 

- Pewnie zajmuje się reklamą. To promocja czegoś tam, dla kogoś tam. Dostałem zaproszenie, tak, jak reszta chłopaków, ale wystarczy, że pójdzie jeden, no i padło na mnie. Niestety. - wyjaśnia krzywiąc się. Wyraźnie widzę, że tego rodzaju przyjęcia nie są w jego guście. Kolejny szok i punkt więcej dla niego.

- Um, dziękuję Ci. - przerywam chwilową ciszę, która zapanowała między nami. Chłopak rzuca mi pytające spojrzenie. - Za dzisiaj. Jeszcze raz za Jasona i za odwiezienie do domu. - dodaję dla jasności, a on kiwa porozumiewawczo głową.

Chce coś dodać, ale  przerywa nam głos kobiety, która właśnie weszła na niewielki podest z kieliszkiem w dłoni.

Słucham jej z niskim zainteresowaniem, lecz zmieniam nastawienie, gdy wywołuje nazwisko mojego ojca. Najbardziej niepokoi mnie ten wzrok, którym go obdarza. Jakby coś ich łączyło. 

Staram się to zignorować, więc wsłuchuje się w przemową taty. Nie potrafię jednak tego zrobić, ponieważ ktoś obok mnie cały czas się wierci.

- Harry. - szepczę, uderzając go lekko w ramię.

- No co? - pyta, wzruszając ramionami.

- Mógłbyś się uspokoić? Mój tata przemawia. - mówię, a on rzuca mi zdziwione spojrzenie. Rzuca okiem na mężczyznę, potem na mnie i robi to jeszcze kilkukrotnie.

- Jesteś pewna? 

- Poważnie? Pytasz mnie, czy to na pewno mój ojciec? Gratuluję inteligencji. - warczę w odpowiedzi i wykorzystując moment, w którym wszyscy biją brawo odchodzę od niego w stronę  mojej mamy. Zdenerwował mnie, przez co nie mam ochoty stać obok niego ani minuty dłużej.

- Jestem z Ciebie dumna, kochanie!- wyrzuca z siebie mama, przytulając tatę, ale jego wzrok jest skierowany w zupełnie inną stronę. Podążam za nim, napotykając tą samą kobietę, która zapowiadała go. Mama nie może tego zauważyć, ponieważ wciąż go obejmuje, ale ja widzę i naprawdę mnie to niepokoi. Szczególnie, gdy mężczyzna urywa kontakt, kiedy zdaje sobie sprawę, że to zauważyłam.

Co Ty kombinujesz tato? - myślę, jednak szybko zostaję odciągnięta od tematu, ponieważ wołają na kolację. 

Wieczór mija mi w przyjemnej pogawędce pomiędzy mną, a jakimiś ludźmi, którzy rozmawiają żywo o przemowie ojca i na nerwowym kręceniu się pod intensywnym spojrzeniem Styles'a. 

- * -

Czas pędzi naprawdę szybko. Nim spostrzegam mija już dokładnie miesiąc mojego pobytu w Londynie. Ten okres spędzam z Ronnie i Luke'iem, unikam Jasona i Harry'ego. Na razie wychodzi mi to naprawdę dobrze. Jednak moja głowa nie ucieka od zmartwień. Kobieta w bankietu zaczyna pojawiać się w naszym domu, zamykają się z ojcem na długie  godziny, nie wpuszczają do gabinetu nikogo - nawet mamy, która wydaje się być co raz bardziej zaniepokojona owym faktem.

Ja także, ale nie mam czasu myśleć o tym, ponieważ mój tatuś widząc, że coś podejrzewam zasypał mnie milionem zajęć, które wystarczająco zapełniają mój harmonogram.

Gdy wreszcie wracam z zajęć tańca współczesnego, postanawiam zajrzeć do znajomej kawiarenki. 

Już w progu zauważam uśmiechniętą Gemma'ę, która macha do mnie. Z nią także zdążam zacieśnić więzi. Pomimo tego, że jest siostrą Styles'a i wciąż powtarza, że ona dobrze wie, iż coś pomiędzy nami będzie. Jasne.

- To, co zwykle? - kiwam głową potwierdzająco i zajmuję mój ulubiony stolik zaraz przy oknie.

Dziewczyna chwilę później wraca z moim zamówieniem, kładzie przede mną kubek, a sama zajmuje miejsce na przeciw.

- Dziś jest impreza. Wiesz, witamy maj. - mówi radośnie, na co unoszę głowę. To wcale nie jest dziwne, biorąc pod uwagę, że zaraz będzie koniec tego miesiąca. Zaczynam się bać. - Może... Nie, nie będę prosiła, Ty po prostu musisz ze mną pójść. - wywracam oczami, lecz przystaję na propozycję Gemma'y, dobrze wiedząc, że i tak nie jestem w stanie jej przegadać.

- Wpadnę po Ciebie o dwudziestej-pierwszej. Znam adres, bo Harry mi go podał. - porusza śmiesznie brwiami, na co chichoczę. Ignoruję część, w której wspomina o swoim bracie, bo dobrze wiem, do czego dąży, a ja nie zamierzam jej tego ułatwiać.

- Dobra, to do zobaczenia. - mówię, dopijając moją czekoladę. Płacę i kieruję się do wyjścia, wprost na przystanek. Muszę biec, ponieważ widzę podjeżdżający autobus.

Wsiadam do niego w ostatniej chwili.

Siadam na pierwszym wolnym miejscu. Zaraz obok jakiejś sympatycznej starszej pani. Posyłam jej delikatny uśmiech i wkładam słuchawki do uszu.

Zapowiada się długa  noc.