– EPILOG –

grudzień, 2016 rok.

Idę ulicami zatłoczonego Londynu. Jestem umówiona z moją przyjaciółką na poranną kawę. Nie wiem, o co dokładnie chodzi, lecz przez telefon wydaje się być bardzo podekscytowana.

Rozglądam się kilkukrotnie, nim przechodzę przez pasy na drugą stronę, po której zauważam znajome auto, jednak ignoruję ukłucie w sercu i przekraczam próg kawiarni. 

Od razu robi mi się o wiele cieplej. 

Zauważam przyjaciółkę na naszym stałym, ulubionym miejscu przy kominku z dobrym widokiem na resztę stolików.

Uśmiechnięta witam się z nią. Ściągam komin oraz płaszcz. Wieszam je na oparciu krzesła obok. Zajmuję miejsce.

Zdaję sobie sprawę, że dziewczyna wciąż mnie obserwuje. Marszczę czoło.

- O co chodzi, Lena? - pytam, rozglądając się dookoła. Mam wrażenie, że ona wie coś, czego ja nie. I bardzo mnie to niepokoi. 

- Nie odzywasz się. Muszę Cię zmuszać do spotkań. - mówi z wyrzutem. 

Wzdycham ciężko. Tak, ma rację, lecz to dlatego, że wszystko tutaj za bardzo mi o nim przypomina. Mówi się, że czas leczy rany. Nie w moim przypadku.

- Przepraszam, przez naukę jestem bardzo zajęta i nie mam czasu. - próbuję się tłumaczyć, jednak marnie mi to wychodzi. Właściwie odnoszę wrażenie, że pogarszam sytuację.

- No tak, wielka pani, studentka Oxfordu. - widzę to, jak ze mnie kpi. Sarkazm ocieka z każdego słowa. Boli mnie to. Nie robię nic, aby ona mogła czuć się gorzej, ponieważ nie dostała się tutaj.

Chwilka, przecież ona nawet nie próbowała. Więc dlaczego taka jest?

- Jeżeli to ma tak wyglądać wolę wrócić do domu. - rzucam, powoli wstając.

Słyszę jej westchnięcie.

- Ana, wybacz, po prostu odkąd zaczęłaś studia w ogóle nie dajesz znaku życia. Boli mnie to, bo jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Wiem, że to przez Ha...

- Nie wymawiaj jego imienia. - upominam ją. Przewraca oczami, co sprawia, że moje ciśnienie rośnie. Ona nie rozumie, nawet nie próbuje.

Kocham go, całym moim sercem, które z tego powodu każdego dnia cholernie cierpi z tęsknoty. Ostatni raz rozmawialiśmy wtedy przez telefon, kiedy rzucił  to wszystko, co mielimy. O ile coś takiego w ogóle istniało. 

Skończyłam szkołę, zdałam maturę, dostałam się na Oxford. Harry zdobył mnóstwo nagród, kolejną trasę koncertową, nową dziewczynę, rozwijał skrzydła w swojej karierze, a ja? Ja wciąż tkwię w tym samym punkcie, z które nie potrafię się wydostać.

- Ana? - słyszę znajomy irlandzki akcent. 

Obracam się, aby zobaczyć ramiona blondyna. Odwzajemniam uścisk. Kiedy się odsuwa, widzę, że lustruje mnie badawczo wzrokiem.

- Urosłaś, wyładniałaś, ale wydajesz się być smutna. - stwierdza, po czym wita się z Leną buziakiem i zajmuje miejsce obok niej.

- Czytasz ze mnie, jak z otwartej księgi, Niall. - zagryzam wargę, oglądając ten piękny obrazek przed sobą. Chcę mieć to, co oni, ale jak na razie to nie niemożliwe.

- Bo mam obok siebie kogoś, kto wygląda tak samo. - rzuca mi dziwne spojrzenie.

I chociaż wiem, co ma na myśli, nie komentuję tego.

- Oboje jesteście uparci, choć dobrze wiemy, że nie potraficie bez siebie żyć. - komentuje moja przyjaciółka, wtulając się w ramię swojego chłopaka.

- Tak, tak. - kiwam głową, chcąc, jak najszybciej zmienić temat. Na szczęście Niall szepcze coś na ucho dziewczynie, która zaczyna mówić:

- Urządzamy dziś kolację, chcemy coś na niej ogłosić. Przyjdziesz? - pyta, uśmiechając się lekko. Wiem, że on tam będzie, ale nie mogę zawieść przyjaciółki.

- Okej. Gdzie mam być?

***

Ubrana w białą sukienkę u spodu ozdobioną czarnym materiałem, stoję przed drzwiami mieszkania moich przyjaciół, czekając aż ktoś wreszcie mi otworzy.

Przestępuję z nogi na nogę, ponieważ jest mi cholernie zimno. 

- Och, jesteś. Wchodź! - wita mnie Lena.

Wchodzę do środka. Znam to miejsce. Bywam tu od czasu, do czasu. Szczególnie w weekendy, kiedy nie mam niczego do nauki.

- Anastazja przyszła! - woła dziewczyna, a oczy wszystkich kierują się na mnie, jednak jedyne, które mnie obchodzą mienią się intensywną zielenią. Szmaragdy.

Patrzę na niego. On także nie spuszcza ze mnie wzroku. - Ana, chodź zająć miejsce. - szturcha mnie przyjaciółka. Posłusznie wykonuję jej polecenie. W końcu jestem tu gościem.

Siedzę obok niej, a po drugiej stronie mam Liam'a. 

- Cześć. - mówi, gdy zajmuję miejsce. Całuję go w policzek. 

- Hej, Li. - uśmiecham się.

Chcę coś dodać, jednak przerywa mi dobrze znany zachrypnięty głos.

- Jesteśmy tu z powodu naszych zakochanych gołąbków. Uwielbiam Was! - spogląda na nich, macha ręką. Odwzajemniają gest. Jednak on chwyta za gitarę. marszczę czoło. Myślałam, że po prostu chce powitać gości, ale on siada na wysokim krześle. - Ale ja muszę zrobić coś, co powinienem zrobić kilka miesięcy temu. Otóż, zakochałem się. Z wzajemnością. Ale zepsułem wszystko, ponieważ nie chciałem jej słuchać. Chcę to naprawić i mam nadzieję, że po usłyszeniu tej piosenki, ona mi wybaczy. To dla Ciebie, skarbie. - i chociaż nie mówi głośno mojego imienia, to wpatruje się we mnie, co mi  wystarcza.

Wiem, że wszyscy patrzą. Niektórzy wyciągają komórki. Światło gaśnie, kiedy rozbrzmiewają pierwsze dźwięki:

( włączyć muzyczkę :) --> klik )

-  Now you were standing there right in front of me/ Stoisz naprzeciwko mnie,

I hold on, it's getting harder to breath/ Czekam, trudniej mi oddychać

All of a sudden these lights are blinding me/ Nagle oślepiają mnie światła

I never noticed how bright they would be / Nigdy nie zauważyłem jak jasne mogą być

I saw in the corner there is a photograph/ Zobaczyłem w kącie fotografię

No doubt in my mind it's a picture of you/ Bez wątpienia w mojej głowie to jesteś ty

It lies there alone on its bed of broken glass/ Samotnie leży na twoim łóżku w rozbitym szkle

This bed was never made for two/ To łóżko nigdy nie było przeznaczone dla dwojga

I'll keep my eyes wide open/ Trzymam moje oczy szeroko otwarte

I'll keep my arms wide open/ Trzymam moje ramiona szeroko otwarte

Don't let me/ Nie pozwól mi

Don't let me/ Nie pozwól mi

Don't let me go/ Nie pozwól mi odejść

'Cause I'm tired of feeling alone/ Ponieważ mam dość czucia się samotnym

Don't let me/

Don't let me go/ Nie pozwól mi odejść

'Cause I'm tired of feeling alone/ Ponieważ mam dość czucia się samotnym

I promise one day that I'll bring you back a star/ 

Obiecuję że pewnego dnia sprowadzę z powrotem gwiazdę

I caught one and it burned a hole in my hand oh/ 

Złapałem jedną i wypaliła mi dziurę w mojej ręce, och

Seems like these days I watch you from afar/ Wydaje się jakby ostatnimi dniami oglądał cię z daleka

Just trying to make you understand/ Starając się byś zrozumiała

I'll keep my eyes wide open yeah/ Trzymam moje oczy szeroko otwarte,yeah

Don't let me/ Nie pozwól mi

Don't let me/ Nie pozwól mi

Don't let me go/ Nie pozwól mi odejść

'Cause I'm tired of feeling alone/ Ponieważ mam dość czucia się samotnym

Don't let me/ Nie pozwól mi

Don't let me go/ Nie pozwól mi odejść

Don't let me/ Nie pozwól mi

Don't let me/ Nie pozwól mi

Don't let me go/ Nie pozwól mi odejść

'Cause I'm tired of feeling alone/ Ponieważ mam dość czucia się samotnym

Don't let me/ Nie pozwól mi

Don't let me/ Nie pozwól mi

Don't let me go/ Nie pozwól mi odejść

'Cause I'm tired of feeling alone/ Ponieważ mam dość czucia się samotnym

Don't let me/ Nie pozwól mi

Don't let me go/ Nie pozwól mi odejść

'Cause I'm tired of sleeping alone/ Ponieważ mam dość spania samotnie.

Kończy śpiewać, a wtedy moje nogi same mnie do niego prowadzą. Zostawia instrument na boku i zeskakuje z podestu, od razu robiąc kroki w moją stronę.

Wpadam w jego ramiona, które oplatają mnie, sprawiając, że wreszcie wraca poczucie bezpieczeństwa. Znowu wraca szczęścia.

Odsuwam się powoli, nie spuszczając wzroku z jego twarzy.

- Przepraszam, że nie słuchałem.

- Przepraszam, że nie zadzwoniłam.

- Przepraszam, że się nie odezwałem.

- Przepraszam, że się poddałam.

- Przepraszam, że pozwoliłem Ci odejść.

- Przepraszam, że odeszłam.

- Jest coś, za co nie chcę przeprosić. - mówi, na co marszczę czoło.

- Co? - pytam niepewnie, gdy pochyla się w moją stronę.

- Nie będę przepraszał za to, że Cię kocham. - uśmiecham się, kiedy nasze usta się stykają w czułym pocałunku. 

Teraz czuję, jak bardzo mi go brakowało.

Odrywamy się od siebie, a dookoła jedynie słychać oklaski, gwizdy i wołania naszych przyjaciół. Jednak nie to teraz się liczy. Tylko my.

- Don't let me go, honey. - szepcze, obejmując mnie ramieniem.

I tu moja historia - zaczyna się na nowo, ale tym razem, nie pozwolę temu przepaść...

od autorki: oto epilog! Mam nadzieję, że sprostałam waszym oczekiwaniom i historia Anastazji oraz Harry'ego wciągnęła Was i sprawiła radość.
Dziękuję za wyświetlenia, za każdy komentarz, za wszystko! Jest to pierwszy blog, jaki skończyłam, dlatego jest to dla mnie jeszcze bardziej magiczna chwila!
Teraz mam sprawę, właściwie dwie:

1. Przypominam o ankiecie, w której możecie głosować na mojego bloga :)

2. Czy chcielibyście drugą część? Myślę nad kontynuacją życia Any i Harry'ego, czyli co było dalej, ale nie jestem pewna, czy będziecie zainteresowani, dlatego dajcie znać pod tym postem :)

NO WIĘC, TO NA RAZIE KONIEC.
Może jeszcze zobaczymy się z Aną i Harry'm, na razie będzie można znaleźć mnie na drugim blogo o Ann i Niall'u, na który serdecznie Was zapraszam!
---> SIXTY DAYS WITH ANN <---

JESZCZE RAZ DZIĘKUJĘ, ŻE BYLIŚCIE TU ZE MNĄ I PROSZĘ KAŻDEGO KTO PRZECZYTAŁ EPILOG I POZOSTAWIENIE PO SOBIE ŚLADU W POSTACI KOMENTARZA.

KOCHAM WAS,
KAADOO ♥